Boos

Vandaag ben ik boos. Boos omdat ik via Facebook moest ontdekken dat mijn oma overleden is en omdat mijn vader, of althans de man die ervoor moet doorgaan, besloten heeft om de namen van zijn kinderen van haar rouwbrief te halen. Alsof ons bestaan zo even gemakkelijk weggeveegd kan worden als het hare. Boos ook omdat de enige reden dat ik dit alles ontdekt heb mijn eigen drie dagen durende zoektocht op het internet was. Want kleinkinderen die niet bestaan, worden natuurlijk nergens van op de hoogte gebracht.

Ik ben boos omdat mijn cliënte mijn vertrouwen beschaamd heeft. En om het feit dat mijn dagelijkse pogingen om haar te helpen onvoldoende bleken. (Daar is ze zelf vast ook boos om.)

Boos op de zon omdat ze zo verschrikkelijk hard haar best doet. En me zo pijnlijk duidelijk maakt dat mijn lichaam steeds maar groter wordt (of mijn kleren kleiner).

Boos om mijn boosheid, die als een woningbrand in me laait. En stiekem ook wel boos omdat ik nooit leerde om boos te zijn. Waardoor het op momenten als deze aanvoelt alsof ik levend verbrand, van binnenuit.